Hocalı’da Öldürülenlerin Anısına…(2)
O gece Hocalı’da hiç kimse uyuyamadı. Sabahın ağarmasıyla beraber yaklaşık yirmi- yirmi beş evden mezarlığa doğru gidenler oldu. İlk gören Aynure ile ablası Zühre oldu. Hemen babasına haber verdi. Reşit kapıya çıktığında gidenlerin kucağında, omzunda ya da sırtında ceset taşıyan komşuları olduğunu gördü. Güne derin bir üzüntü, acı haberle başladılar. ‘Bunlar günlerdir aç susuz, hasta yatan insanlar, dedi, Allah taksiratlarını affetsin!’ ‘Bunların ne taksiratı olur ki hay anam! Hocalı’dan dahi dışarı çıkmayan günahsızlar!’ dedi Celile. Bu cesetler ne yazık ki tam gömülemedi. Kar buz tutmuştu. Toprak donmuş, kazılmıyordu. Üzerlerine öylesine…
Devamı
