‘’Türk illerinde Türk oku ötmeyen, Türk kolu yetmeyen, Türk’e boyun eğmeyen bir yer yoktu. Türklerin vardıkları ülkede akarsular, kaynaklar, türlü bitkiler, yemişler, avlar vardı. Böyle bir yeri görünce, Ulu Tanrı’ya şükrettiler. Kışın hayvanlarının etini yediler, yazın sütünü içtiler. Derisini giydiler. Bu ülkeye ”Ergenekon” dediler.       Zaman geçti, çağlar aktı; Kayı ile Tokuz Oğuz’un birçok çocukları oldu. Kayı’nın çok çocuğu oldu, Tokuz Oğuz’un daha az oldu. Kayı’dan olma çocuklara Kayat dediler. Tokuz’dan olma çocukların bir bölümüne Tokuzlar dediler, bir bölümüne de Türülken. Yıllar yılı bu iki yiğidin çocukları Ergenekon’da kaldılar; çoğaldılar,…

‘’Kirazın derisinde kiraz, narın içinde nar, benim yüreğimde boylu boyunca, memleketim var.’’ Diyenlerin Kaf dağından getirdiği babaanne çeyizidir türküler. Halk irfanın ve halk tecrübelerinin en naif şeklidir türküler. Asırlık varlık mücadelemizin kara kutusudur türkülerimiz. Erbabına bir dizesi bahardır, bir dörtlüğü koca Manas’tır. Ben armudu dişledim/Sapını gümüşledim/Ben yârimin ismini/ Mendilime işledim diyen Mehmed’in süngüsüne umuttur türküler.   Türküler radyo kanallarını gezerken arada bir kulağımıza gelen melodilerden çok daha fazlasıdır. Türkü demek Türkî demektir. Bize ait olan ne varsa odur türkü. Milletimizin genetik kodlarını barındıran kültürel mirasımızın edebî ve edebî adıdır türkü.…